n vrèspe deu mes de Mai, coma la campana de la glèisa sonava cinc òras, lo Matíu, semalaire dins lo quartièr vielh deu Castelhat, a Belèstà, vesóc entrar lo Diable dins son obrador. Aqueth cornut, en trebucar au miei de las estèras, manquèc caijer dins ua semau.

- Adiu, Matíu, l'i digóc ; tu qu'as pas estat tostemps aunèste dins la tua vita, que't vengui her saber qu'autanlèu qu'aujas hèit lo darrèr badalh, ton amna serà mía e que devararàs tot dret en in.hèrn.
- Ne soi pas estat aunèste, jo ? E qu'èi hèit donc ?
- Te brembas pas d'aquèra nuèit on t'en anguès panar un sac de trufas en çò deu Bernat, a costat de la capèla ? E lo còp on t'en anguès copar un parelh de pins dins lo bòsc comunau ? Ah ! Ah ! Jo, vesi tot. Solament, com ès un brave e valentàs obrèr, e que las tuas semaus son las mèi plan hèitas deu país, tot aquò serà desbrembat si me pòdes diser nau vertats, quan tornerèi passar. Auei qu'èm lo 11 de mai ; tornerèi lo 11 d'aost a la medisha òra.
E lo Diable de sauvèc coma un volur ...
Lo praube Matíu que pantachèc un brava pausa.
- M'en anar en in.hèrn, jo ? Mon Diu, n'i pòdi pas pensar ! E coma vau hèr tà'u diser nau vartas ? Qu'en pòdi plan trobar duas o tres ; mes nau, aquò se pòt pas !
Quan arribèc l'òra de sopar, lo praubòt ne hascóc que pessigar, roganhat qu'èra per aqueth ahar de las nau vertats.
- E qu'as ? Qu'es malaut ? li demandèc la hemna.
- Que vòs que sii malaut ? N'èi pas hami, anuèit.
- Tu m'estujas quaucom. Lo sopar t'a esparrabissat ? Vòs ua tisana plan cauda ?
- Que nani ! Que nani ! Te disi qu'èi pas hami.
- Anèm! Anèm ! Se i a quaucom qui't hè soci ditz-me ; vèiram d'atihar aquò.
- E ben, tiò, ditz lo Matíu, en fin de compte ; i a quaucom que m'èi demorat sus l'estomac, mes n'ei pas lo sopar.
E li conta la visita deu Diable ...
La Matíua demorèc un moment muda, e après li digóc :
- Praube nèci qu'ès tu ! Te languisses pas per aquò. Que l'anèm renviar lo Diable quan tornerà passar.
- Que te creses de'u poder diser nau vertats ?
- De segur que l'i saurèi diser !
- Entà veser, ditz m'en ua.
- Lo sorelh ei mei bèth que la lua.
- Ditz m'en duas.
- Tot òmi qui a dus uèlhs au cap, pòt plan sortir en hièstra.
- Ditz m'en tres.
- Tot dròlle qui a tres ans, se pòt tenir drèit sus un banc.
- Ditz m'en quate.
- Tota cavala qui a quate ans, son mèste pòt plan portar.
- E ditz m'en cinc.
- Tot òmi qui a cinc dits a la man, que pòt plan ganhar lo son pan.
- E ditz m'en sies.
- Lo qui a travalhat sies jorns de la setmana, se pòt apausar quan soa la campana.
- E ditz m'en sèt.
- Tot òmi qui a sèt hilhas a maridar a de que pensar.
- E ditz m'en ueit.
- Lo jorn qu'ei mei bèth que la nuèit.
- E ara, ditz m'en nau.
- Tot òmi qui a nau pòrcs a la sau, pòt passar un bèth jorn de Carnaval.
- Ès lo Diable, prauba hemna, d'aver trobat tot aquò ! Mon Diu ! Santa Verge ! Me sauvas de l'in.hèrn !
A condar d'aquèth jorn, lo brave Matíu n'asèva pas que cantar e shiular en tot rabotar las doèlas de las semaus...
Los tres meses passèran viste. Lo 11 d'aost, suu còp de cinc òras, lo Diable qu'arriva.
- Alavetz, Matíu, coma va lo trabalh ?
- Que va plan ! Va plan ! te lo hascóc en tot arríser.
- Que't vèngui brembar çò que't digíi i a tres meses. Que las as trobadas las nau vertats ?
- Se las èi pas trobadas, las trobarèi. Mes se t'en disi nau, es plan convengut que me prendras pas mon amna ?
- Çò qui ei prometut qu'ei prometut. E entà veser, ditz m'en ua.
- Lo sorelh ei mei bèth que la lua ...
E las ueit prumièras vertats desfilavan coma li avia après la sua hemna. Mes lo Diable començava de horar e de remudar la coa : n'èra pas segur de ganhar.
- E ara, tà veser, ditz m'en nau.
- Tot òmi qui a nau pòrcs a la sau ...
Lo Matíu qu'augóc pas lo temps d'acabar : tà lèu qu'augóc dit los prumèrs mòts, lo Diable hascóc dus sauts debès la pòrta e hugí tan viste que digun lo viscóc passar en nat lòc.