n còp i aviá un garçon qu’anèt demandar en
maridatge la filha d’un maselièr. Quand
agèron pro parlat de verquièira, de camps e
de vinhas, la maire de la filha diguèt a son
òme:

- « Se davalave au cavòt per tirar un pauc de
muscat, fariam sauçòla e trincariam emb
aquel garçon dabans ié donar l’ainada. »
Un còp dedins la cava, seguèt d’a fons
enclausida en pensant à la nòça que volián
faire, a sa filha, a sos enfants e als enfants de
sos enfants. L’òme, quand seguèt pro las
d’esperar, diguèt au garçon :
- « Me cau veire per de que fai tant
d’alònguis. »
Davala l’escalièr de la cava e te vei la
maselièira que s’èra acoidada dessús la bota
de muscat.
Ié ditz aladonc :
- « De que fas aquí, menjam? »
- Pense, ié faguèt la maselièira, au garçon
qu’es vengut demandar 1'ainada, a sos
enfants e als enfants de sos enfants. Se
demoraves un pauc, ié pensariam totes dos
au còp. »
Coma lo maselièr ié demorava e que lo temps
se n’anava totjorn, la segonda filha diguèt a
l’ainada e au garçon :
- « Me cau veire per de qué fan tant
d'alònguis. »
Davala l’escalièr de la cava e te vei la
maselièira e lo maselièr, totes dos acoidats
dessús la bota de muscat : ié diguèt:
- « Dé qué romiatz coma aquò ? »
- « Pensam, ié faguèron totes dos, au garçon
qu’es vengut demandar ton ainada, a sos
enfants e als enfants de sos enfants. Se
demoraves un pauc, ié pensariam totes tres
au còp. »
Coma la segonda filha ié demorèt e que lo
temps se n’anava totjorn, l'ainada, tota
crentosa, faguèt coma aiçò :
- « Quau sap se ié seriá pas arribat quicòm? »
Davala, encara l’escalièr de la cava e los
atrobèt totes tres acoidats dessús la barrica :
- « E ben, ié cridèt, n’avètz un plan, de vos
faire esperar tant qu’aquò? De qué volètz
que digue aquel garçon?
- « Es que, ié diguèron totes tres, nautres
atanben pensam en-d'el coma tus ; pensam a
vòstres enfants e als enfants de vòstres
enfants, Se demoraves pas qu’un momenet,
ié pensariam totes quatre, que d’aquel biai
nos conselhariam milhor.
- S’es pas qu’un moment, faguèt l’ainada,
vòle ben faire aquel reflechiment. » Mès
coma montava pas pus, lo garçon davalèt a la
fin dins lo cavòt e los atrobèt totes quatre
acoidats, tèsta baissada sus la barrica.
- « E ben, ié venguèt, sètz enclausits que, pas
puslèu davalats, agetz pas l'èime ni mai lo
vam de remontar?
- Sèm pas enclausits ni mai enmascats, ié
diguet aladonc la maire. Fasèm totes nòstre
reflechiment sus aquel maridatge, sus vòstres
enfants e los enfants de vòstres enfants. »
Or, dau temps que lo maselièr, la maselièira,
e sas doas filhas parlavan o fasián aqueles
reflechiments, la mitat de la bòta de muscat
aviá rajat sus lo sòu e tot èra un barlac de la
cava au cavòt,
Alòr que lo garçon barrèt lo robinet e ié
diguet:
- «Pense pas que jot la capa dau ciel se
siágue capitat jamai de simples coma sètz
vautres. Se n'atròbe sòlament tres que vos
fagan rampèu, esposarai vòstra ainada. »
Aladonc montèt los escalièrses de quatre en
quatre e se'n tornèt au vilatge.
Or, coma passava de lòng dau devés, vegèt
un òme que, per faire manjar d'aglands emb
una truòja, l'agantava per la, coeta e ié butava
la maissa còntra un euse. E d'aquel biais, la
paura truòja manjava pas e totjorn que mai
cridava.
- « Coma sètz simple! ço diguèt lo garçon. Se
volètz que vòstra bèstia mange, vos la cau
pas menar ansin. Daissatz-la en repaus,
montatz sus l’euse e fasètz ne’ni tombar
d'aglands.
- « Cresètz ?" » ço diguèt 1’òme. Montèt
pasmens sus l’aubre, sambotiguèt sas
brancas, los aglands ne’n tombèron e la
truòja los mangèt.
Coma lo garçon s’encaminava mai, passèt
davant un mas onte un òme picava emb una
forca dins un molon de castanhas sans ne'n
podre levar ges.
- « De qué fasètz aquí, brave òme?
- « O vesètz, m’entanche per montar tot
aquelas castanhas a la palhièira.
- « Se fasètz antau, ié seràn pas d'à bòna
ora!... Cau, solide, que l’agetz virada, la
cabeça!..
- « E cossí las montariatz, vos?
- « Ieu, las metriái dins un panièr, o se que de
non, una saca.
- « Cresètz? » ço diguèt l'òme. Prenguèt
pasmens una saca e montèt sas castanhas a la
palhièira.
Coma lo garçon s’encaminava mai, atrobèt
un òme que per faire son torn, aviá quitat sas
braias, e per las milhor prene après, las aviá
penjadas dobèrtas còntra una paret. De
dessús l’acrin de la paret, lo paure ensajava
de faire lo saut dins sas braias. Mès jamai lo
podiá pas endevenir : un còp passava per
costat, un autre davant, tantòst engulhava una
camba, tantòst l'autra, mès pas jamai los dos
au còp. Lo garçon, que l’arregardava faire, ié
diguèt après cinc ò sièis sauts :
- « Vòlètz que vos baile un conselh, brave
òme?
- « Un conselh es pas jamai de refús.
- « Davalatz, metètz vòstra esquina còntra la
paret ; prenètz vòstras braias de las doas
mans, lo davant davant, lo darrièrs darrièrs ;
engulhatz una camba e puòi engulharetz
l’autra.
- « Cresètz? » ço diguèt l’òme. Mès
s’embraièt solament quand agèt seguit aquel
conselh.
Lo garçon qu’èra alòr ras de son ostau,
faguèt un lòng reflechiment sus lo sotitge
dels tres caplucs e, quand l'agèt finit, tornèt
en cò dau maselièr.
- « Aicí soi, ié diguèt. Dabans dintrar dins
l’ostau, ai atrobat tres òmes que vos farián
mai que mai rampèu. E, per téner ma paraula,
esposarai vòstra ainada! »
Ieu que m'atrobère aquí per asard, seguère de
la nòça e coma me bailèron una mitat de pan
tendre, un planponh d’olivas, e tres
gobeletats de vin, trinquère a la santat dels
nòvis, de sos enfants e de sos pichòts enfants.