n còp i aviá un òme qu'aviá dos enfants e
que s'èra tornat maridar. La Mairastra,
qu'aimava pas aqueles menuts, diguèt un jorn
a son òme :
- Sabes de qué nos caldriá faire? Nos anarem
passejar au bòsc. "
L'òme ié diguèt:
- " Anatz-i, vautres, se volètz."

Un matin la Mairastra prenguèt los dos
enfants e ié diguèt
-Volètz que nos n'anem passejar?"
L'ainadet voliá pas, pr'amòr qu'aviá paur que
sa mairastra lo perdèsse. Pasmens ié
diguèron que òi totes dos. La mairastra ié
faguèt prene un sac plen de pèls de pomas e
los enmenèt. Tot caminant aqueles menuts
ne'n manjavan. Quand seguèron plan
enfonzats dins lo bòsc, la mairastra ié
diguèt:
- " Volètz que nous repausem un pauc ?"
Los enfants, qu'èran lasses, ié respondèron:
- " coma volretz. "
S'assetèron e s'endormiguèron; quand
seguèron endormits, la mairastra se n'anèt e
los quitèt. Quand aqueles enfantons se
desrevelhèron e que se vegèron sols, se
metèron à plorar. L'ainadet diguèt a son
fraire
- "S'aviam semenat la pèl de poma, ara
trobariam lo camin."
Pasmens, quand aguèron marchat un pauc, lo
jove diguèt à l'ainat:
- "Mònta sus aquel aubre, que benlèu veiràs
quauque carbonièira que fuma e lai anarem. "
L'ainat ié montèt, mès vegèt pas res.
Marchèron un pauc mai, e l'ainat tornèt
montar sus un aubre. Vegèt un pauc de fum
tot plen luònh. Diguèt a son fraire :
-" Vese un pauc de fum, mès sabe pas s'es un
mas ou una carbonièira."
Caminèron deus lo fum e s'atrobèron en d'
una carbonièira. Ié demandèron un pauc de
pan. Lo carbonièr ié donèt, e puòi diguèt:
"- D'a n'onte sètz? "
L'ainadet ié respondèt:
"- Sèm de Pampaluna, los enfants d'un
esclopièr e nòstra mairastra es una
marchanda de lunetas que nos a perduts dins
lo bòsc."
Lo carbonièr prenguèt aqueles enfantons e
los metèt en camin. Se n'anèron e marchèron
tota la jornada.
Quand venguèt lo vèspre e qu'agèron sopat,
la mairastra diguèt à son òme:
" S'aviam los enfants, manjarián d'aquela
sopa que i a de rèsta."
L'òme ie respondèt:
- "Oi. "
Agèron pas pus lèu dich aquòs qu'ausiguèron
tustar la pòrta. La mairastra faguèt lum à
soun òme pèr saupre quau èra: aquò's seguèt
los pichòts. Seguèron plan contents de los
veire. Los faguèron plan sopar, e la mairastra
los coujèt totes dos. Pasmens, au bot de
quauques jorns, aquela michanta femna
diguèt tornar à son òme :
- " Lo diables tos enfants, de tant que son
aissables! Te los anarai perdre que tornaràn
pas pus."
Aquel òme, qu'èra pas bon paire, ié
respondèt:
" Fai coma volràs. "
La mairastra diguèt tornar als enfants:
- " Volètz que nos n'anem passejar, mos
enfants? "
- " Nani, ié faguèron los enfants, que nos
perdriatz. "
La mairastra ié respondèt que non.
- "Vos ame ben tròp."
L'ainat, sans res dire ni a son fraire, ni a sa
mairastra, se'n va en cò de sa grand e ié conta
tot. Sa grand ié diguèt:
- " Quand vos anaretz passejar, vendretz
aicís, que vos bailarai quicòm. "
Coma de fèt, un jorn la mairastra los fa levar
de bon matin. Los fa dejunar per partir.
L'ainadet, en vegent aquòs, se n'anèt en cò de
sa grand e ié diguèt:
- " Nòstra mairastra nos vòu enmenar tornar.
Sa grand ié bailèt un sac de cendres e ié
diguèt de las semenar en marchent, claretas
per que durèsson mai de temps.
" Coma aquò, amai vos vòlgue pèrdre,
poiretz totjorn en seguiguent las cendres,
trapar lo camin. "
Faguèron ben antau, mès lo camin durèt mai
que lo sac. Las cendres s'acabèron e totjorn
marchavan, per tau que la mairastra jogava
de rusa. L'ainadet o conoissiá ben, mès voliá
pas res dire : cresiá de poder trobar lo camin,
e se perdèron.